De Zuidas in Amsterdam is een snel groeiend kantorengebied en heeft potentie om behalve het zijn van het grootste business centre van Nederland door te groeien tot europees formaat. De Zuidas kampt echter met één probleem: het gebied wordt gescheiden door een 140m brede infrastructuurstrook, bestaande uit een snelweg, 4 treinsporen en 3 metrosporen. De infrastructuur ligt op een dijk en het station is hieronder weggestopt en vormt de enige doorgang van Noord naar Zuid. Het gebied wordt door deze barrière in tweeën gespleten.

De gemeente heeft het dokmodel ontwikkeld, waarbij alle infrastructuur door tunnels onder het maaiveld worden geleid. Boven de infrastructuur ontstaat dan ruimte voor nieuwbouw. Afstudeerder Maarten Braem ontwikkelde een nieuwe visie: het topmodel. Dit model stapelt de infrastructuur en tilt deze op tot 20m boven het maaiveld. Aan onze projectgroep de taak om in relatie tot deze 'tube' van 25m x 40m (b x l) een hoogbouwtoren te ontwerpen.

De locatie in het centrum van het gebied resulteerde in een statig gebouw dat zich ontfermt over de tube om zo de gigantische vorm van de infrastructuur in het gebied te onderdrukken. De tube is enorm dominant door zijn verschijning, maar biedt ook mogelijkheden tot een nieuw soort routing. Het biedt de mogelijkheid om tussen de gebouwen een interactie via de topzijde van de tube te ontwikkelen: een opgetild maaiveld. De toren opent zich naar de lengterichting van de tube en naar zowel de noord-, als zuidkant van het gebied doordat de toren lichtgedraaid is ten opzichte van de orthogonale indeling van het gebied. De toren forceert aan de topzijde van de tube een nieuwe route: niet de rechte lijn, maar men is verplicht door het gebouw te lopen om aan de andere kant te komen. De basisvorm, de cilinder, zorgt ervoor dat het gebouw refereert naar het middelpunt van het gebied en eist zo de aandacht op.